Bajka o pięknej królewnie.

źródło tłumaczenia: https://vk.com/life.move?w=wall-31239753_141104

Króleeewnooo!!! Kró -leeewnooo! - rozległ się krzyk pod oknami.
Czy tu mieszka piękna królewna?
   Ta rozdrażniona westchnęła i wychyliła się przez okno:
- A ty czego chcesz?

Na dole stał królewicz, normalny piękny królewicz z koniem do kompletu. Królewicz zadarł głowę:
- Pytam się czy tu mieszka królewna?

Ona skrzywiła się i krzyknęła w odpowiedzi:
- Nie ma jej! Spaceruje gdzieś po polach albo w lesie zbiera kwiaty.
 Przyjdź jutro!
Królewicz uważnie popatrzył w górę, potem wyciągnął kawałek pergaminu i porównał rysunek z głową wychylającą się właśnie z okna.
- Poznałem cię! To ty jesteś królewną- dlaczego kłamiesz?!

Królewna zdjęła chustkę i zmęczona potarła głowę:
- A więc nie pójdziesz sobie?
Królewicz uparcie pokręcił przecząco głową.
- Przyjechałem się żenić! Otwieraj!

-Aha, no skoro żenić się to wchodź. Tylko zanim wejdziesz na schody to unieś trochę tę przyłbicę -  wyjaśniła królewna i schowała się w oknie.
Królewicz się spieszył. Uwiązał konia jak należy, przez chwilę walczył z niepokorną przyłbicą aż w końcu dotarł do jasnej i przestronnej komnaty.

  Koło okna siedziała królewna i coś tam majstrowała z kłody drewna.
Gdy tylko pojawił się królewicz dziewczyna podniosła na niego wzrok i spytała w zamyśleniu:
- Masz może dłuto? 
Królewicz był trochę zaskoczony bo miał ze sobą drogocenne kamienie, aksamitne tkaniny i perłowe nici. Dłuta nie miał.
- No jak nie masz to trudno. A więc żenić się?

Królewicz odchrząknął:
-Prześliczna królewno - wieści o Twojej urodzie i dobroci dotarły do naszego królestwa i zdecydowałem, że musisz zostać moją żoną!
- Piękny królewiczu, widzę ciebie pierwszy raz w życiu a żadne wieści o tobie do mojego królestwa nie dotarły!   - oznajmiła królewna.
- W tej chwili nie mogę za mąż! Niebawem mam spływ górską rzeką i muszę się przygotować! A potem czeka mnie spływ kajakowy. Potem jeszcze  ten konkurs rzeźby w drewnie a dłuto tata ze sobą zabrał!

Królewicz był już całkiem zagubiony. Wszystko to wyobrażał sobie trochę inaczej - mówiąc szczerze zupełnie nie tak.
W jego marzeniach królewna rzucała mu się w objęcia i z promieniejącym uśmiechem dziękowała mu za jego kosztowności, płótna i nici, które przywiózł jej w podarunku! Nie pytała go o dłuto a już na pewno nie wspominała o jakichś dzikich sposobach spędzania czasu!

  Królewicz był w szoku i myślał teraz o tym jak tu wyjaśnić ojcu dlaczego wrócił bez kobiety. Prawdy powiedzieć nie mógł.
 Królewna patrzyła na te jego męki a w jej myślach krążyło, że znów się jej dostanie od ojczulka. Tato zawsze się złościł mówiąc, że powinna się urodzić jako chłopiec albo w ogóle w jakiejś innej rodzinie królewskiej!
 - A może powiemy, że jestem zakochana w kimś innym? - niepewnie zaproponowała.

 Królewicz wzruszył ramionami:
- Cóż za głupstwa! Jaka tam miłość gdy tu chodzi o politykę dwóch królestw - tu na miłość nie ma miejsca! A i ojciec nie uwierzy - we mnie się zawsze wszystkie zakochują od pierwszego wejrzenia - rozumiesz w czym rzecz?
Królewna omiotła go uważnym spojrzeniem i kiwnęła głową:
 - No faktycznie, jesteś sympatyczny. Ale ja mam spływ a potem kajaki!
 -No i rzeźba w drewnie!  -uśmiechnął się królewicz.  
-A w wolnym czasie zapewne poskramiasz smoki?

Królewna radośnie podskoczyła i klasnęła w dłonie:
  - O właśnie! Mądrze mówisz! odpowiedziała.
Królewicz uśmiechnął się nic nie pojmując.
  -Powiesz, że porwał mnie smok! Trzygłowy! I że królewicz, który mnie uwolni dostanie pół królestwa i bogactwa rozmaite. Ja się ze smokiem dogadam - przegrał ze mną w karty i jest mi coś winien. Przeczekam u niego a tam to już zima nas zastanie, drogę do nas śnieg zasypie i do lata będziemy mieli spokój.

    Królewicz pokiwał głową myśląc, że wracać do domu z takimi wieściami już nie taki wstyd.  Przeskakując stopnie schodów popędził na podwórze. Wskoczył na konia i skierował się w drogę powrotną.

Królewna pomachała jemu ręką z okna.
- I powiedz, że na smoka najlepiej jest chodzić z dłutem!  zakrzyczała składając dłonie w tubę.
  Królewicz machnął jej na pożegnanie i ruszył w podskokach w drogę powrotną.

Królewna siadła przy oknie, schowała drewniane polano pod stół i podparła głowę na dłoniach:
 - Wszyscy królewicze są tacy sami! Żeby tak choć jeden walnął pięścią w stół i powiedział: "dość już z tymi spływami i kajakami! Jesteś królewną czy nie?!" Ale nie, wszyscy w to wierzą i odjeżdżają a ja tu siedzę i muszę w drewnie rzeźbić! Przeklęta wiedźma - niech ją licho..!  Przecież tylko raz do niej wyszłam w spodniach a ta zaraz: "przeklnę- przeklnę! będziesz całe życie siedzieć i czekać aż przyjdzie prawdziwy facet! A póki co siedź sobie z tym drewnianym polanem!" Żeby mi choć dłuto zostawiła!