środa, 27 kwietnia 2022

Filmoteka, biblioteka cz.2

 W szybkich linkach po prawej stronie mamy dział o tej nazwie ale nie chce mi się już go edytować. Czas sporządzić uzupełnienie, jeśli uważacie, że warto skopiować coś (a może całość? ) z przed lat to dajcie znać.

  Myślę, że warto powtórzyć film

 I Origins ( polski tytuł "Początek" 2014

Deja Vu (2006) gra Denzel Washington 

Kod nieśmiertelności (2011)

A skoro filmy o liniach czasowych i poziomach snu to wspomnę o istnieniu "Incepcja" (2010)  13 piętro

Tych filmów jeszcze nie podawałem:

Mroczna wieża (2017)

Elizjum (2013)  sci -fi Jodie Foster, Matt Damon, Alice Braga

Tu warto zwrócić uwagę na technologię jaka już dawno istnieje a spotkaliśmy się już z nią w filmie Piąty Element (1997) - chodzi o rekonstrukcję (naprawę) ciał.

Gra Endera (2013)  podobno książka dużo lepsza. 

Intruz 2013   Andrew Nicoll (warto wszystkie jego filmy)

 Gwiezdny przybysz - s-f 1984

Bardzo na czasie film:

 Johnny Mnemonic (1995) https://www.cda.pl/video/700255012




czwartek, 21 kwietnia 2022

YATA - filmy o piratach i podziemnym mechanizmie.

 Ponieważ świat wariuje i reguły korzystania z dorobku innych są niejasne (nagram na ten temat wideo wyjaśniające) zdecydowałem kilka filmów z kanału ukryć do katalogu "niepubliczny" - wyświetlać je będą mogli wyłącznie ludzie posiadający link. Do tej serii włączam filmy:

1.  Monopol na nieśmiertelność. Polowanie na wiedźmy trwa

2. Schemat podziemnego mechanizmu

3. Apokalipsa - przyszłość czy przeszłość? 

4. Podziemny mechanizm i jego zarząd.


 

Spanie 2 razy w ciągu nocy.

 Spędzamy około jednej trzeciej naszego życia we śnie. To pokazuje, że sen jest dla nas bardzo ważny. Jednak pomimo dziesiątek hipotez nie rozumiemy jakie dokładnie sen ma dla nas znaczenie. Brak ogólnej hipotezy na temat snu sprawia,
że trudne jest zrozumienie ewolucyjnego pochodzenia snu. W ostatnich latach historyk Roger Ekirch z Virginia Tech University, przypomniał nam o formie snu zwanej sen dwufazowy lub sen podzielony.
  Być może nasi dziadkowie spali tak jak my, nasi pradziadkowie także. Ale nasi odlegli krewni być może spali zupełnie inaczej niż dzisiaj. To będzie częściowo odpowiedź na trudności z którym zmaga się dziś coraz większa ilość osób podczas zasypiania i utrzymania  nieprzerwanego snu w nocy. Gdybyś mógł cofnąć się do XIX wieku to okazałoby się, że ludzie mieli całkowicie inny reżim snu.
 Być może powód leży w przyzwyczajeniu, które wyda nam się bardzo dziwne.
 Ludzie wtedy kładli się spać zmierzchu. Ten sen trwał około trzech do czterech godzin, potem budzili się około północy aby pracować przez kilka godzin.
 Te czynności były codziennym rytuałem takim jak szycie, czytanie, cięcie drewna. Potem wszyscy znowu zasypiali. Innymi słowy, ludzie nie spali osiem godzin bez przerwy. W społeczeństwie ogólnie przyjęty był harmonogram snu o dwóch porach.
 Roger Ekirch przeprowadził wiele badań aby zebrać niezbędne informacje na ten temat. Następnie stwierdził, że ponad 500 miejsc mówi się o dwóch porach snu.
 Dlaczego nasi przodkowie zrezygnowali z dwóch pór snu?
 Dziwne, że tak mało wiemy na temat naszych nawyków związanych ze snem,
 ale Ekirch mówi, że dokumenty dowodzą, że ludzie spali w ten sposób od tysięcy lat. Zauważył, że wzmianki o „pierwszym i drugim śnie” zaczęły zanikać pod koniec 18 wieku. Rezygnacja z tego nawyku wydaje się być wynikiem modernizacji, a jednym z najsilniejszych argumentów za zmianą postaw w społeczeństwie jest czasopismo medyczne z 1829 roku. Magazyn radzi rodzicom, aby zmuszali swoje dzieci do rezygnacji z pierwszego i drugiego cyklu snu.
 Pojawienie się bezsenności w literaturze pod koniec XIX wieku zbiega się z okresem w którym nawyk ten zaczął zanikać i może to być cena za porzucenie
starego zwyczaju naszych przodków.
 W latach 1990 psychiatra Thomas Ver prowadził badanie grupy osób, które
przez 1 miesiąc trzymano w ciemności  przez 14 godzin dziennie.
Thomas chciał zrozumieć czy można przywrócić ten tryb snu.
 Badania zajęły trochę czasu jednakże w czwartym tygodniu u wszystkich
ustanowił się określony wzorzec snu. Najpierw spali przez cztery godziny,
a potem budzili się na 2 godziny, potem drugi raz zasypiali na 4 godziny.
 Co więcej, okres czuwania był ich najbardziej produktywnym okresem.
 Pomimo, że eksperci od snu uznali to badanie za imponujące to szeroko
rozpowszechniona jest wiara w to, że 8 godzin nieprzerwanego snu jest
koniecznością i niewiele się zmieniło.
 Niektórzy ludzie w dzisiejszym społeczeństwie zdali sobie sprawę z korzyści krótkich okresów snu podczas dnia zamiast długiego okresu aktywności
kiedy długość snu wzrasta  a wydajność spada.
 Istnieją również dowody, że ten typ snu, który nazywamy snem w ciągu dnia,
 ma wymierne korzyści dla pamięci i uczenia się oraz poprawia nasz nastrój.
 Naukowcy uważają, że źródłem problemu ludzi budzących się w nocy
i nie mogących znowu zasnąć polega na tym, że tracimy nawyk oddzielnego snu. Więc jeśli się dziś obudzisz w dowolnej porze nocy to pomyśl o ludziach z przed
rewolucji przemysłowej i uspokój się. Po prostu leżenie w łóżku w nocy,
nawet bez snu może być dla ciebie pożyteczne.

Film zamieściłem ponownie na Rumble - napisy też tam są:

https://rumble.com/v11qk7d-spanie-dwukrotne-w-cigu-nocy-napisy-pl-wczane.html

sobota, 16 kwietnia 2022

To było w Leningradzie....

 skopiowałem ten fragment stąd: https://vk.com/ludmilawalczak?w=wall5672673_236%2Fall

  Znów mam deja vu, wydaje mi się, że ten tekst już jest na blogu ale ponownie trafiłem na niego w przestrzeni internetu:

 „To było w Leningradzie w połowie lat 80-tych. Pojechałem minibusem na plac Wasiljewski. Na siedzeniu obok mnie szalało dziecko w wieku około sześciu lat. Jego matka patrzyła tępo przez okno, nie reagowała a on szarpał i szarpał ją za rękaw. Drzewa przepływały za oknem, mżył deszcz, było szaro, no, po prostu Leningrad! Dziecko domagało się czegoś lub coś tam twierdziło. A potem nagle ona odwróciła się od okna do niego, chwyciła jego rękę, pociągnęła do siebie i zasyczała:

  - Czego ode mnie chcesz?! 

 On zająknął się. 

-Czego chcesz, pytam? Czy w ogóle wiesz kim jesteś?! Jesteś nikim! Zrozumiałeś?! Jesteś nikim-o!  po prostu wykrzyczała mu to w twarz. Chłopiec spojrzał na nią i wydawało mi się, że drży mu głowa. A może to ja drżałem. Poczułem, że plecy mi się pocą. Pamiętam moją pierwszą myśl: „Czy ona naprawdę tak z nim rozmawia?! O kim ona myśli w tej chwili?

  – Nie mogę na ciebie patrzeć! – szepnęła.

  - Zabiłaś go! Powiedziałem, ale nikt mnie nie usłyszał. W minibusie, jakby nic się nie stało, ludzie nadal drzemali. Siedziałem bez ruchu. Chłopiec nie płakał. Puściła jego rękę i znów odwróciła się do okna. Nie kręcił się już, ucichł jakoś natychmiast. Spojrzał na rozdarte oparcie siedzenia naprzeciwko i zamilkł. A ja miałem ochotę wstać i na oczach wszystkich, teraz po prostu rozerwać ją na kawałki! Powiedzieć jej: - To ty d... ostatnia! To ty jesteś nikim! Zabiłaś go! Przysięgam, że bym to zrobił! Chłopak mnie powstrzymał. Zamknąłem oczy i zacząłem głęboko oddychać, aby jakoś się uspokoić. A kiedy je otworzyłem, zobaczyłem cukierki. Młody chłopak, wyglądał jak student, taki jasny, zakręcony, w dżinsowym garniturze, wręczył chłopcu cukierek. Znowu uścisnął mu rękę i powiedział: „Weź to, to jest dla ciebie”. Ten wziął. A potem ten chłopak wręczył mu drugi cukierek. Chłopiec zawahał się i wziął drugi. Potem nastąpiła akcja, o której pamiętam, ledwo mogę powstrzymać łzy. 

 Chłopiec nie zaczął jeść, dotknął ręki matki. Nie od razu zwróciła do niego twarz ale ostatecznie się odwróciła. I najwyraźniej chciała go dobić ale ten wręczył jej cukierki. Spojrzała na niego, na cukierka, widziałem, że była zakłopotana. Potem włożył jej cukierka do ręki. Ona, jakby oparzona ​​szybko mu go zwróciła. 

 – Nie chcę – powiedziała. W jego dłoni leżały dwa cukierki. Nie opuścił ręki.

  — Zjedz sam — powiedziała i dodała cicho: — Nie chcę… Słowo honoru. Wtedy on położył cukierek na jej kolanach. Nigdy nie zapomnę tej przerwy. i tej jego dojrzałości.

  Przede mną w ciągu kilku minut ten chłopak stał się mężczyzną, a ona z rozzłoszczonej, poirytowanej suki stała się piękną młodą kobietą. W każdym razie tak ja to poczułem. 

 Ona milczała, milczała przez długi czas. Spojrzała na niego, jakby go właśnie zobaczyła. Potem przytuliła i on przytulił ją. Następnie on odpakował cukierka i dał go jej. I dopóki nie włożyła go do ust, nie jadł. Wyobrażasz sobie to?! To był kolejny szok, ale już innego rodzaju. Pomyślałem wtedy o sobie. 

 Pomyślałem: „Tu siedzisz, taki sprawiedliwy człowiek, chciałeś wstać, oskarżyć, chciałeś ją „złamać”, przerobić. I nie osiągnąłbyś nic poza skandalem i besztaniem. A ten chłopiec, spójrz, jaki jest mądry, jaki jest wspaniały, ten chłopiec użył innego sposobu i przeniknął do samej wątroby, do serca, do łez. „A także ten młody chłopak, który dał mu dwa cukierki”, pomyślałem, „dał dwa nie bez powodu." Rozejrzałem się… W tylnej szybie minibusa zobaczyłem tego młodego chłopaka, który odchodził „mżącą” ulicą. A matka i syn siedzieli z pochylonymi głowami. Jak młodzi kochankowie, na Boga! Wtedy kierowca ogłosił mój postój. Wychodząc, dotknąłem dłoni chłopca. Powiedziałem do niego: „Dziękuję”. Myślę, że nie rozumiał, ale to nie ma znaczenia. Zawsze będę pamiętać tę lekcję. Przypomniałem sobie coś, przypomniałem sobie, ale musiały minąć lata, żebym to zrozumiała. Na tym polega prawdziwa edukacja. O czym nie wszyscy dorośli wiedzą. To tylko przez przykład i edukację. Nie krzyczeć, nie oskarżać, nie bić. Tylko przykład działa, nic więcej. A ten chłopak dał przykład. Zarówno dla niej, jak i dla mnie. I zmienił nas. Gdzie jest ten chłopak?! Gdzie jesteś chłopcze?! Co się z tobą dzisiaj dzieje? Jak wszyscy cię potrzebujemy, co?! Jesteśmy zgubieni bez ciebie." 

 Czy już płaczesz? Ja płakałem już w środku tej opowieści. W końcu narrator ma cholerną rację. Dzieciak okazał się bardziej odważny ode mnie… Takiej edukacji mogę się tylko nauczyć od dorosłego dziecka i zrobić wszystko, aby moje dzieci też mądrze patrzyły na pozornie proste rzeczy.



poniedziałek, 4 kwietnia 2022

Gadający kot Mesi.

 https://kot-de-azur.livejournal.com/12680.html

 W 1990 roku w prasie pojawił się sensacyjny reportaż - o kocie, który mówi ludzkim głosem! W Baku, w rodzinie Babajev, dorastał niezwykle inteligentny kot o imieniu Mesi, zdolny do odpowiadania na pytania zadawane przez osobę słowami, a nawet do prowadzenia z nim rozmowy. (Niestety, w 2003 roku zmarł niezwykły kot: zmarł w wieku 26 lat.)

  Fantastyczną historię o gadającym kocie Mesi opowiedział azerbejdżański dziennikarz M. Bakharly. Dzięki jego inicjatywie i publikacjom cały świat dowiedział się o wyjątkowym zwierzęciu, a nauka wzbogaciła się o kolejny wyjątkowy przykład zwierzęcia racjonalnego. Następnie inni dziennikarze opublikowali notatki o gadającym kocie Mesi. M. Baharly spędził wiele godzin w rodzinie Babajevów, szczegółowo przestudiował zachowanie kota, osobliwości stosunku do otaczających go ludzi i gości, głos i sposób mówienia oraz dokonał nagrań na taśmie, które są cennym materiałem dla bio-lingwistyki i zoo-psychologii. Aby dać naszym czytelnikom jak najpełniejszy obraz niezwykłego kota Mesi, wszystkie różne publikacje zebrano w jeden rozdział. 

 Cała ta historia zaczęła się około 14 lat temu, kiedy córka Babajevów Gulchohra znalazła na podwórku i przyniosła do domu uroczego puszystego szarego kociaka o niesamowicie inteligentnych oczach, który wkrótce stał się ulubieńcem wszystkich. W serdecznej i gościnnej rodzinie Babajev, gdzie z rodzicami mieszkają dwaj synowie i dwie córki oraz panuje atmosfera życzliwości i szacunku dla siebie, wyrósł wyjątkowy kot Mesi. 

  Kociak okazywał szczególną sympatię ku Gulchohrze, która studiowała w szkole muzycznej, a ona z kolei uwielbiała swojego zwierzaka i poświęcała mu cały swój wolny czas, a jej podrapane ręce były tego wyraźnym dowodem. Gulchohra nazwał kociaka Mesi i od tego czasu to imię przylgnęło do niego. Plotka o gadającym kocie rozeszła się po całej republice. To prawda, że ​​mówią, że kiedy jeden z gości w domu wypowiedział zdanie o tym, jaki masz dobrego kota, Mesi, wcale nie zawstydzona, zadeklarowała sylabami gardłowym głosem: „Nie jestem kotką lecz kotem!", co natychmiast oszołomiło wszystkich obecnych. 

  Ogólnie rzecz biorąc, Mesi zaczął mówić wcześnie, od mniej więcej drugiego roku życia i najpierw wypowiadał wyraźne dźwięki, a potem zaczął reagować na słowa skierowane do niego ludzi rodzajem pytającego wtrącenia „i-y?” , co oznaczało coś w stylu „O co chodzi?”, „No i co?”. Nawiasem mówiąc, kot Mesi nigdy nie miauczy, w większości jest cichy i poważny, nie utrzymuje kontaktu z rówieśnikami, woli być w domu, uwielbia ludzką komunikację i wesołą muzykę, czerwone tkaniny. Z jedzenia preferuje surowe lub lekko smażone mięso, jajka na twardo, przepuszczane przez maszynkę do mięsa, mleko. Kiedy kot Mesi chce coś zjeść, zawsze wyraża swoją prośbę w postaci pewnej kombinacji dźwiękowej „um-ma!”. Dwa razy w miesiącu kot Mesi kąpie się z przyjemnością.

  Przypominają sobie jeden ciekawy incydent z życia kota Mesi. Kiedyś wspiął się na parapet, złapał pazurami zasłonę, wstał na całą wysokość i przeciągnął się słodko. Powiedzieli mu: „Zejdź natychmiast!” i nagle kot Mesi spojrzał na mówiącego i powiedział: „Nie-zej-dę”.

  Wprawdzie otaczający go ludzie w rodzinie znali zdolności kota, ale dotychczasowy stosunek do niego czuły i ciepły stał się od tego czasu po prostu super pełen szacunku, bo całe domostwo było przekonane o wyjątkowej słuszności słów kotki Mesi. Wszyscy przyzwyczaili się już do wybitnych zdolności kota do przemawiania w domu, a kiedy w odpowiedzi na uwagę słynnej aktorki filmowej Ch. Zeynalovej, która wystąpiła w programie telewizyjnym, kot Mesi powiedział: „Och, dobrze!” Wszyscy uznali to za rzecz oczywistą, jako naturalną reakcję widza.

  Z biegiem lat, zasób słownictwa kota Mesiego poszerzył się i poprawiła się jego zdolność do wymawiania słów, naśladowania wypowiadanych fraz, a nawet powtarzania całych zdań. Swoją odpowiedź wypowiada nie miauczeniem, ale gardłową ludzką mową rozciągniętą na sylaby. Psycholog-logopeda M. Abbasov podkreśla, że ​​„… kot prawie nie wymawia słów, które wymagają udziału warg i języka do wymowy, ale więcej mówi za pomocą krtani. Powtarzając słowa, kot rozbija je na sylaby, obserwując zakres dźwięków każdego słowa."

 Dziennikarz E.Javarov i inni naoczni świadkowie zauważają, że „… dość często kot używa słów stosownie do miejsca… ma dobrą pamięć i szybko uczy się tego, co słyszy”. Kierownik laboratorium Instytutu Zoologii Azerbejdżanu, bioakustyk E. Sułtanow, mówi to samo: „W rzeczywistości kot wymawia niektóre słowa dość wyraźnie… słowa są często używane w znaczeniu lub bliskie znaczeniu”. Profesor nadzwyczajny, psycholog z Azerbejdżańskiego Uniwersytetu Państwowego R. Ibragimbekova powiedział korespondentowi: „Niewątpliwie kot powtarza słowa, dzieląc je na sylaby, ujawniając poziom myślenia nie do pomyślenia dla zwykłego kota. Za wcześnie mówić o jego specyficznej świadomości, ale kot spokojnie orientuje się w czasie - rano, po południu Wieczorem, w nocy”. Wszyscy naukowcy, którzy obserwowali kota Mesiego, zgadzają się, że jest to wyjątkowy przypadek w historii nauki. 

  Zostało już zauważone powyżej, że kot Mesi ma dobrą pamięć, długo zapamiętuje imię osoby, szybko pojmuje to, co się do niego mówi, zwłaszcza znaczenie tego, co zostało powiedziane. 

  Zwykle kot Mesi rozmawia tylko z domownikami i bliskimi osobami, a w obecności obcych jest podekscytowany, zdenerwowany, patrzy z intensywną uwagą i spojrzeniem pełnym zmęczenia.

  Mija pół lub nawet cała godzina, zanim kot Mesi mówi coś do ludzi, którzy przyszli go posłuchać. 

  Dziennikarz M. Baharly mówi, że podczas jednej z wizyt u rodziny Babajevów przyjechał z dwoma kolegami. Jeden z przybyłych dziennikarzy wyszedł, nie mogąc wytrzymać długotrwałego oczekiwania, ale reszta została nagrodzona stokrotnie za cierpliwość. Mesi, chodząc po pokoju, położył się na swoim miejscu na kanapie i powiedział: „bar-dzo -mi -przy-kro”. Jeśli ulubione miejsce Mesiego na kanapie jest przez kogoś zajęte, to uderzając go łapą, prosi o usunięcie się.

  Podczas jednej z jego wizyt, mówi M. Baharly, kotu Mesiemu zadano kilka pytań i odpowiedział na nie tak:

 - "Mesi, ile masz lat?" 

 - „Dwanaście”

 - "Chcesz wyjść na zewnątrz?"

 - „Nie! – odpowiada kategorycznie Mesi.

 Kontynuując rozmowę, Gulchohra pyta Mesiego o obecnych dziennikarzy: 

 - "Po co oni przyszli przyszli?"

 - "Przyszli przeze mnie, napiszą do gazety..." - odpowiada Mesi tak długą frazą (w języku azerbejdżańskim brzmi to tak: "on-lar ke-lib-ler men-den ge-ze-te yaaz -ma-ha"). 

 W innej korespondencji M. Baharly odnotowuje charakterystyczne cechy gadającego kota Mesi. Przede wszystkim kot Mesi zawsze próbuje nawiązać rozmowę z człowiekiem. Potrafi powtórzyć za kimś każde wypowiedziane do niego słowo lub frazę, choć oczywiście podczas wymowy zniekształca je na swój szczególny sposób. Ale jeśli uważnie słuchasz jego mowy, możesz dobrze zrozumieć, o czym mówi kot. W swoich odpowiedziach podkreśla słowa kluczowe zdań. Na przykład kiedyś wypowiedział następujące słowa: „Pada śnieg. W pokoju jest zimno. Mesi się bawi”. Na pytanie: „Mesi, śnieg, co on robi?” Odpowiedział natychmiast: „Pada”

  Podczas nagrywania na taśmę magnetowidu kot został zapytany: „Kogo ci ludzie przyszli oglądać?” Odpowiedź Mesi była dość konkretna: „mnie”. I wtedy miał miejsce ten niezwykły wywiad z Mesi:

  - "Kto przynosi ci jedzenie?" 

  - „Ba-busz-ka” (w jęz. azerbejdżańskim - „ne-ne”)

  - "Skąd ona je bierze?" 

 - „z ba-za-ru” („6a-za-ra”) 

 -"Mesi, czy są na świecie inni tacy jak ty?"

  - „Tak” (var)

 - "Kto?" - "Ja!" („Mien”) – odpowiedział Mesi.

  W tym miejscu należy zauważyć, że Mesi przyznaje się do niewielkiej nieścisłości. Niedawno pojawił się raport, że w mieście Kurgan dziennikarze z Komitetu Telewizji i Radia Kurgan nauczyli kociaka wypowiadania słowa „dziękuję!”, kiedy karmiono go świeżą rybą lub kiełbasą.

  A pod koniec kwietnia 1991 roku w Centralnej Telewizji pokazano film dokumentalny „na żywo” z innym kotem, który dorastał w Moskwie. Przez długi okres szkolenia (15 lat) nauczył się wymawiać takie słowa jak „mama”, „mamusia”. Na pytanie gospodyni - "jaki jesteś?", kot odpowiedział: "dobry". Utalentowany kot może powiedzieć zdanie o psie mieszkającym z nim w domu: „Tiszka, idź do siebie!” lub „Tiszka jest puszysty!”

  Ale rozmowa z Mesi trwa. Poproszony o wypowiedzenie słowa „goździk”, Mesi początkowo odpowiada nieokreślonym wykrzyknikiem „och!” Właściciel domu ponownie zapytał kota: „Cóż, nie łam się, powiedz mi, kto mówi najlepiej?” Odpowiedź kota brzmiała: „Ja!”. I znowu pojawiło się pytanie: „Czy możesz powiedzieć?” - "Goździk!" („Ge-ren-fil!”)wymówił Mesi z wysiłkiem. Właściciel mówi do kota: „Teraz idź obejrzeć film”. „Nie-chcę-wi-dzieć” („bah-my-ram”) – odpowiedział Mesi. Pytanie: - "Co możesz powiedzieć naszym gościom?" - "Dzięki!" („sag-ol!”) – żegna się uczony kot Mesi. Zapytany, ile lat będzie żył, Macy odpowiedział: „czterdzieści lat!”. 

  Podczas znajomości z kotem Mesi wiele osób wypowiadało się na jego temat, a dziennikarze cytują ich słowa. Znany azerbejdżański pisarz N. Kesemanli powiedział: „Nie można wszystkiego wysłuchać bez zaskoczenia. Byliśmy świadkami wszystkiego, co zostało opisane. To prawdziwy cud. Nie wyobrażałem sobie czegoś takiego nawet we śnie!” Sekretarz naukowy Wydziału Biologii Azerbejdżańskiej Akademii Nauk Hamlet Rzayev: „To co i jak mówi kot nie jest prostym powtórzeniem ludzkiej mowy. Zjawisko to nie jest znane nauce. nie da się tego wyjaśnić. Nauka będzie musiała dokładnie zbadać to zjawisko ”. Główny badacz Instytutu Fizjologii Zwierząt Akademii Nauk Azerbejdżanu K. Mevsumov zauważył: "Bez wątpienia kot różni się od swoich kolegów mową. Kot stara się bardziej odpowiadać członkom rodziny niż osobom obcym. Oczywiście niektóre słowa kot wymawia niedokończone ale nie można tego od niego wymagać, nie jest przecież człowiekiem”. Obecny na spotkaniu psycholog-logopeda M. Abbasov podkreślił: „Niektóre zwierzęta potrafią wymawiać słowa, ale dla kota jest to najrzadszy przypadek. Ten przypadek jest niewytłumaczalnym zjawiskiem dla wielu dyscyplin naukowych”. 

  Dyrektor Instytutu Fizjologii Akademii Nauk Azerbejdżanu, akademik G. Hasanov uważa, że ​​to zjawisko wiąże się z treningiem, nie może być mowy o żadnych przemyślanych odpowiedziach.

  Zdolność kota do wymawiania ludzkich słów wydaje się zależeć od ułożenia jego krtani. 

 Po przejrzeniu wszystkich dostępnych materiałów w języku rosyjskim i azerbejdżańskim na temat gadającego kota Mesi, chciałem osobiście poznać szczegóły od samych Babajevów. Dzięki pomocy studenta Azerbejdżanu N. Huseynzade udało się zdobyć ich adres i wysłać list z szeregiem pytań. W październiku 1990 r. nadeszła odpowiedź Gulczochry Babajewej, przytoczona tutaj z pewnymi skrótami „Drogi Aleksandrze Pietrowiczu! W swoim liście pytasz, co nowego w zachowaniu Mesiego i czy mówi po rosyjsku. Mesi zawsze mówi po ludzku i na każde pytanie udziela odpowiedzi. Rzeczywiście wypowiada jakieś słowa, nawet tłumaczy, bo nauczyłam Mesiego mówić po rosyjsku. Jest bardzo bystry. Pytam Mesi: „Kto pisze do ciebie list z Moskwy?” Macy odpowiada: „Alexander Dubrov” i dodaje: „Masi wysyła pozdrowienia dla Dubrowa...” Z szacunkiem, Gulchohra. 7 grudnia 1990 r.

 Jak to mówią: w takich przypadkach, komentarze są tutaj zbędne. Tak więc setki osób było świadkami niezwykłego cudu - kota Mesi, który mówi ludzkim głosem i odpowiada na pytania oraz prowadził rozmowy w ludzkim języku. Wśród świadków tego niezwykłego zjawiska jest wielu naukowców – fizjologów, zoologów, psychologów, logopedów, językoznawców, bio-akustyków, a wszyscy, potwierdzając prawdziwość samego faktu, nie wiedząc jak wyjaśnić to zjawisko. Jakie są tego możliwości? Pod jakim kątem można podejść do tego zjawiska? 

 Chciałbym poczynić jedną uwagę i zwrócić uwagę na jeden charakterystyczny szczegół we wszystkich niezwykłych przypadkach mówiących o gadających psach Rolf i Arlekino, myślących koniach Hansie i Tzarifie, o delfinie Elvarze i innych zwierzętach. Każdy z tych wyjątkowych przypadków zawsze zawierał dwóch aktorów - zwierzę i osobę, która wychowała, szkoliła lub kształciła to zwierzę. W wyniku długotrwałego kontaktu człowieka ze zwierzęciem zostaje nawiązane połączenie telepatyczne. Wyraża się to w tym, że zwierzę postrzega polecenia umysłowe osoby z daleka i dokładnie je wykonuje. Utalentowany psycholog zwierząt N. Kotik, uczeń akademika V. M. Bekhtereva, od dawna zwraca uwagę na taki związek.

  Jeśli ogniwa tego łańcucha „człowiek-zwierzę” zostaną zerwane, znika zjawisko twórczego myślenia. Na przykład po śmierci swojej właścicielki pies Rolf przestał mówić i pisać, koń Hans rozmawiał z ludźmi tylko w obecności właściciela. W cyrku  L. Durowa zwierzęta wykonywały swoje niesamowite sztuczki tylko na jego rozkaz. A po zakończeniu cyrkowego występu stawały się uroczymi, miłymi naszymi "małymi braćmi" - kotami i psami, fokami i słoniami, niedźwiedziami i zającami, którzy weszli do ich klatek i delektowali się swoim ulubionym jedzeniem - marchewką, rybą, sianem, owsem, mięsem. 

  Ale tak czy inaczej z naukowego punktu widzenia, fakt pozostaje faktem: w naszych czasach żyje w Baku kot Mesi, który wie, jak odpowiadać na ludzkie pytania w ludzkim języku. Prawdopodobnie jest to najbardziej wyjątkowy kot na świecie i podobnie jak słoń Batyr powinien znaleźć się w specjalnej księdze „Zwierzęta – mistrzowie” słynnego Guinnessa.

  Tak więc, drodzy czytelnicy, jeśli usłyszycie od kogoś ze znajomych o gadającym kocie, nie zdziw się i nie spieszcie się ze śmiechem, że to jakieś ludzkie wymysły! Lepiej się zainteresujcie czy kot może śpiewać i opowiadać bajki, jak ten z bajek Puszkina, który mieszkał w pobliżu Łukomorie. Wszystko, absolutnie wszystko, nawet najbardziej fantastyczne, może istnieć w tym ogromnym świecie zwierząt, zwłaszcza w naszych czasach.

  

EDYCJA 13 KWIETNIA:

Taka ciekawostka miła. Nic więcej nie powiem, włączcie około 2 minuty:

https://www.youtube.com/watch?v=7P30txglA5I