Dokąd przechodzi dusza? Co jest w innym wymiarze? - Era Wodnika

 oryginał: https://www.youtube.com/watch?v=L9HaP61shNQ&pp=0gcJCfsJAYcqIYzv

 Witajcie moi drodzy. 

       Czy kiedykolwiek czuliście, że bliski człowiek, którego już nie ma, jest wciąż blisko? Może dostrzegliście znajomą sylwetkę, poczuliście znajomy zapach, a może po prostu wiedzieliście, że nie jesteście sami? 

  A co, jeśli to nie jest wytwór naszej wyobraźni? A co, jeśli to rzeczywistość, której po prostu nie widzimy? Dzisiaj porozmawiamy o rzeczach, które trudno zaakceptować. O tym, że nasz świat jest tylko małą częścią ogromnego, kolorowego wszechświata, który z jakiegoś powodu widzimy w czerni i bieli. I co najważniejsze, o tym, jak ci, których straciliśmy, nigdy tak naprawdę nie odeszli. 

   Nasza świadomość jest przyzwyczajona do życia w czterech wymiarach: długości, szerokości, wysokości i czasie. To jak życie w czarno-białym filmie. Wszystko jest znajome, wszystko jest zrozumiałe, wszystko jest liniowe. A co, jeśli powiem wam, że to tylko 5% całego obrazu? Nawet astrofizycy zgadzają się, że 95% Wszechświata to ciemna materia i ciemna energia. 

   To, czego nie widzimy i nie rozumiemy, to te zupełnie inne wymiary - to nie tylko po prostu 5 wymiar, szósty czy 7. Kiedy przekraczacie czwarty to liczenie się kończy, zaczyna się coś zupełnie innego, kolorowego, wielowymiarowego. 

  Dokąd więc idą nasi bliscy, kiedy ich ciało fizyczne przestaje oddychać? Dokąd idą ich dusze? Odpowiedź jest prosta i jednocześnie niewiarygodna: nigdzie nie odchodzą. One pozostają tuż obok nas. Śmierć nie jest końcem. To tylko przejście, zmiana energii. Świadomość, jak każda energia, nie może zniknąć. Po prostu przenosi się do innego wymiaru, do tego samego kolorowego świata, który jest tutaj, ale o innej częstotliwości. 

   Wyobraźcie sobie, że jesteście jak radio nastawione na jedną długość fali. Nie słyszycie innych stacji, ale to nie znaczy, że one nie istnieją. Wasi bliscy po prostu przełączyli się na inną częstotliwość - nadal są w tym samym pokoju co wy. Ale skoro są tutaj, pytasz, dlaczego nie mogę ich przytulić? Dlaczego są tak daleko? Między naszymi światami istnieje membrana, którą sami tworzymy - tworzy ją nasza stara świadomość, nasze emocje. 

   Najgęstszą barierą jest żal. Kiedy cierpimy, tworzymy wokół siebie ciemną, ciężką chmurę energii. To uczucie użalania się nad sobą, ponieważ za nimi tęsknimy. A tymczasem oni stoją obok ciebie, w stanie światła i radości. Kładą rękę na twoim ramieniu i mówią: „Jestem tutaj, wszystko jest w porządku. Proszę, przestań płakać, a wtedy będziesz w stanie mnie poczuć. Twój żal jest murem między nami". 

   Strach, gniew, głęboki smutek. Wszystko to stwarza zakłócenia. Ale jeśli na chwilę odpuścisz ten ból i po prostu pomyślisz o nich z miłością i światłem, wtedy zaczną się dziać cuda. ​​Zaczniesz dostrzegać znaki. Oni mogą wysyłać ci liczby, pióra, piosenki w radiu. Możesz poczuć ich obecność, ciepło lub znajomy zapach. Przychodzą w snach, by z tobą porozmawiać i cię pocieszyć. Wydają się mówić: „Jestem tutaj. Pomogę ci przez to przejść”. 

     I to nie jest tylko przekonanie; to prawdziwe doświadczenie tysięcy ludzi. Ci, którzy zdołali przezwyciężyć żałobę i otworzyć się, teraz uśmiechają się, myśląc o swoich bliskich. Nie o ich śmierci, ale o ich wiecznej obecności obok nich. 

   Jest jedna, ostateczna, najważniejsza prawda. Zanim przyjdą na ten świat, nasze dusze zawierają umowę - rodzice z dziećmi, mężowie z żonami, bliscy przyjaciele. Umowę, że nigdy tak naprawdę się nie opuszczą.  

 Wasi bliscy dotrzymują obietnicy. Są z wami do ostatniego tchnienia i będą na was czekać, kiedy nadejdzie wasz czas. Oni nie odeszli - po prostu czekają na was w następnym, bardzo jasnym i pięknym pokoju.  

  Czy kiedykolwiek czułeś obecność tych, którzy odeszli, zauważyłeś znaki? Podziel się swoją historią w komentarzach. Wspierajmy się nawzajem. I pamiętaj, miłość jest mostem między wymiarami.  

 Błogosławieństw wam wszystkim.

 wersja polska: