Autorki tego długiego wpisu nie muszę przedstawiać stałym czytelnikom bloga.
Olga (co niesamowicie cenię) przedstawia wszystko na bazie własnego doświadczenia. Jestem przekonany, że misja jaką ma ona ( mają wszyscy Waliajewowie jako rodzina) jest misją na miarę rewolucji - piszę to bardzo poważnie i bez cienia przesady.
zapraszam do lektury:
To jeden z rozdziałów mojej przyszłej książki, która jest właśnie przygotowywana do druku. Jest uzupełniana, redagowana i korygowana:
Bardzo wielu ludzi myśli ( i o dziwo tak myślą właśnie kobiety), że gospodyni domowa nic nie robi, że jest trutniem, stworzeniem w pełni zależnym i musi się poniżać aby otrzymywać pieniądze i wszystko inne.
Ja dawniej też byłam przekonana, że gospodynie domowe się nudzą i są ograniczone. Nie wiem skąd się bierze u nas takie przekonanie- pewnie z gazet, TV, książek. Dasza Bukina jest jaskrawym przykładem obrazu gospodyni domowej jaki ułożył się w mojej głowie ( bohaterka teleserialu -przy.tłumacza Tu próbka - to jest ta pani w czerwonym. Jej mąż w prowadzonej rozmowie stwierdza, że żony w rodzinie Bukin nigdy nie pracowały ani poza domem ani w domu - wynika więc , że Dasza ma obowiązki "leżeć i pachnieć" jak to formułuje ktoś z moich znajomych.
https://youtu.be/_beLu7Pn91c?t=6m34s ).
Ograniczenie komunikacji z kimś, wąskie zainteresowania, żadnej samorealizacji. Dlatego byłam mocno przekonana, że nigdy i za nic w świecie nie będę gospodynią domową, że urodzę dziecko i od razu pójdę do pracy, że będę działać w biznesie, robić karierę - wszystko tylko nie dni powszednie gospodyni domowej.
I oto z ironii losu już 7 lat jestem gospodynią domową. Miałam co prawda 3 miesięczną przerwę około 4 lata temu gdy poszłam do pracy. Okazało się, że nie wszystko jest tak jednoznaczne i dawno już nie chcę pracy poza domem.
Jakie są zalety tej sytuacji? Opowiem o swoich:
- najważniejsze, że mam siły dla męża i dzieci. Nie przychodzę wieczorem kompletnie "wypompowana" - jestem pełna sił i miłości. Zawsze jestem gotowa porozmawiać i pobawić się - po prostu pobyć z nimi.
- wiem co się dzieje w życiu moich dzieci bo zawsze jestem z nimi. Pamiętam ich pierwsze kroki, pierwsze słowa, pierwsze sukcesy, pierwsze niepowodzenia. Wszystko to dzieliłam z nimi i to jest dla mnie skarbem.
- mam bardzo dużo czasu na samorealizację i rozwój osobisty. Na przykład mój mąż musi specjalnie wydzielać sobie na to czas. Ja mam do dyspozycji cały dzień. Uśmiecham się słuchając wykładów doktora Torsunowa, gotuję według porad z wykładów Rusłana Naruszewicza, czytam wiele książek i artykułów gdy dzieci śpią.
- mam też wiele czasu na rękodzieło. Nie bardzo sobie wyobrażam kobiety pracujące na pełen etat plotące mandale, wyszywające lub robiące na drutach a ja w każdej chwili mogę siąść wraz z dziećmi i wziąć moje kłębki. Dzieci się obok bawią, ja trzymam z nimi kontakt a ręce zajmują się twórczością.
- mam więcej siły dla domu i w codziennym życiu. Oczywiście nie ze wszystkim daję radę bo sprzątanie w domu gdzie jest dwójka małych dzieci to tak samo jak odśnieżać drogę podczas śnieżycy. Ale daję radę 2 -3 razy dziennie gotować i wszystkich nakarmić domowym jedzeniem, prać, czasem prasować,sprzątać.
- mam czas dla siebie i to jest najcenniejsze. Czas gdy mogę poleżeć w wannie albo posiedzieć spokojnie przy komputerze, albo pójść do ulubionego sklepu. Kochany mąż z radością daje mi takie możliwości - przecież on zna magiczny efekt takiego postępku.
- domowe troski to nieustanna twórczość. Trzeba nieustannie myśleć, wymyślać, zajmować się wynalazczością. Co by tu ugotować? Jak tu posprzątać zabawki? Jak nauczyć maleństwo pisać na garnuszku? A jak nauczyć starszego by nie krzyczał kiedy młodszy śpi? Każdego dnia trzeba rozwiązać wiele spraw- a jedna jest ciekawsza od drugiej.
- teraz mam wielką radość z przyjmowania gości bo mam czas, siły i chęć spotykania się a po 8 godzinnego dnia pracy chciało się tylko spać. I to jak najwięcej.
- pojawiło się u mnie wiele czasu i sił na babskie spotkania, popołudniowe herbatki, sauny, wieczorki rękodzieła. To tak wiele dla mnie znaczy!
- bardzo wiele czasu poświęcam na rozmowy z mężem. Razem rozrysowujemy plany na tablicach, wymyślamy strategie, ja pierwsza słyszę jego pomysły i wspieram je. Pomagam mu w jego działaniach a on to bardzo ceni. Nawet czasem mówi:
"jakie to szczęście, że ty nie chodzisz do pracy"!
- mój mąż zaczął więcej pracować i więcej zarabiać. Kiedy on zdaje sobie sprawę, że oprócz niego nikt nie udźwignie tych spraw to ma silniejszą motywację. A gdy "po polowaniu" wraca do przytulnej, cichej przystani to rozumie dlaczego i po co tak być powinno. On już dawno nie goni mnie do pracy choć takie coś jeszcze bywało 4 lata temu.
- nasze dzieci nie chodzą do przedszkola a jest to dla mnie szczególnie ważne bo mieliśmy już doświadczenie oddawania starszego syna do przedszkola. Ja sama nigdy nie lubiłam tych dziecięcych instytucji. Na przykład na Sri- Lance przedszkole działa każdego dnia od 8-smej do 11-stej. Tylko pograć, pouczyć się i rysować. Dzieci tam nie jedzą i nie śpią a mamy nie pracują. Większość mam ma możliwość przez te 3 godziny zająć się sobą. Takie przedszkola bym poparła.
- mam satysfakcję wiedząc, że rezultat zależy ode mnie. W dowolnym zakładzie pracy ode mnie zależy wyłącznie jakiś procent całego rezultatu. Załóżmy że pracuję w jakiejś firmie handlowej jako kierownik personelu. Wymaga się ode mnie znalezienie właściwych ludzi i ich prawidłowego zmotywowania a na końcowy rezultat mam wpływ góra 15 %. A tu ode mnie zależy 90 % , - wyobrażacie sobie? - lwia część! Tak- to jest najważniejsza odpowiedzialność kobiety. Od tego jak ja się prowadzę i jak się czuję zależy szczęście mojej rodziny w 90 procentach. I tu pojawia się to podekscytowanie ponieważ rozumiesz, że w wielu aspektach wszystko zależy od ciebie i właśnie ty możesz dokonywać jakichś zmian. Możesz próbować, testować, stosować nową wiedzę i patrzeć jaki to ma wpływ. Już w jakimś stopniu kontrolujesz sytuację -panujesz nad sytuacją a to jest interesujące.
No i kiedy pisałabym książki i artykuły jeśli pracowałabym od rana do nocy?
Gospodarstwo domowe - aby nie chodzić do pracy?
"Nie chodzić do pracy" i "nie pracować" to ogromna różnica. Gospodyni domowa to także praca ale bardzo kobieca i bogata w zasoby. Jeśli tego spróbujecie to poczujecie różnicę.
Oczywiście jeśli przyjmować to jak niewolę i okoliczność przymusową to gospodarstwo domowe stanie się piekłem. Rutyna i "dzień Świstaka" (polecam film- przyp. tłumacza) to także część mojej codzienności. Są czynności, które powtarzam dzień za dniem - są one mechaniczne i monotonne: zmienić pieluchę, posprzątać ze stołu, zebrać brudne pranie, porozkładać czyste.
Ale przecież w każdej pracy jest rutyna. Na przykład sekretariat- biurokracja ( której nienawidzę), w dziale promocji stron internetowych - codzienne monitorowanie pozycji strony, w dziale pisarskim - konieczność moderowania komentarzy na stronie, redagowanie tekstów i dopisywanie niedokończonych artykułów.
Wielu mówi o tym, że jest to praca nieopłacana przez państwo ale ja spojrzałabym na tą kwestię inaczej. Co ma do tego państwo i jego zalety? Naszym głównym "państwem" jest rodzina. Jego głównym ministrem finansów jest mąż. I właśnie mąż jest w stanie dać wam wszystko czego chcecie - trzeba tylko poprosić.
Kobieta wszystko w tym życiu może uzyskać poprzez męża o ile będzie mu służyć bezinteresownie i będzie dla niego natchnieniem do dokonań. To jest prostsze i lżejsze niż zachowywać swoją niezależność "na wszelki wypadek". A już dla relacji jest to pożyteczne po wielokroć.
jak uczynić gospodarstwo domowe radosnym:
- spędzajcie mniej czasu przy komputerze - o ile nie jest z nim związane wasze hobby ( blog, fotografie itd.). Przecież wielu słyszało anegdotę:
"Tato! Kto to jest taki straszny, kudłaty z czerwonymi oczami tam w rogu? To wasza mama-całą noc przesiedziała na Facebooku. "
- wprowadźcie naukę do waszego dnia powszedniego- słuchajcie wykładów, czytajcie książki na temat, który jest ciekawy właśnie dla was. W ten sposób nie pozwolicie sobie ogłupieć i stać się nieciekawą.
- zajmujcie się dowolnymi działaniami - rękodziełem, twórczością. Akumulujcie żeńską energię- jej nie bywa zbyt wiele!
- poświęcajcie więcej czasu i uwagi mężowi - to się opłaci stokrotnie. Nie będzie śpieszył się do pracy, zacznie pomagać, a i miłości w relacji będzie więcej.
- podchodźcie do zadań twórczo. Można gotować codziennie to samo a można upiększać posiłki, szukać nowych przepisów. Można codziennie myć podłogę a można też zmajstrować piękne dywaniki i odkurzać je razem z dziećmi. Przestrzeń dla twórczości jest ogromna.
- nie starajcie się robić wszystkiego idealnie a szczególnie sprzątania - szczególnie jeśli macie dzieci. Istnieje taki żart, że z trzech punktów: zdrowie duchowe, porządek i dzieci można wybrać tylko dwa. Zachowajcie zdrowie duchowe. Niech w domu będzie czysto ale nie idealnie czysto - to jest ogromna różnica w nakładzie pracy.
- ubierajcie się ładnie w domu - dla siebie, dla męża, dla dzieci. Układajcie włosy, dbajcie o cerę. Jeśli siedzicie w domu to nie znaczy, że można na siebie machnąć ręką. Wyrzućcie szlafroki, lokówki, luźne koszule nocne. To da więcej sił - przede wszystkim wam samym nie mówiąc już o mężu dla którego radością jest widzieć piękną żonę a nie "pomiętą" furię.
- codziennie poświęcajcie czas sobie samej - choćby z pół godziny. To wasza profilaktyka "zawodowego wypalenia się".
No i mam jeszcze chęć powiedzieć dla kogo gospodarstwo domowe jest przeciwwskazaniem:
- jeśli nie macie dzieci albo są bardzo dorosłe to może być to dla was bardzo nudne i nie będziecie wiedziały gdzie się podziać. To nie jest powód by pracować cały dzień ale zajęcie przez 4 godziny może uczynić was szczęśliwszymi i bardziej zrealizowanymi.
- jeśli macie zbyt wiele energii i wasi domownicy mogą już jakiś czas obyć się bez was to skierujcie swoją energię na społeczeństwo bo inaczej zamęczycie dzieci i męża.
- jeśli nie macie ochoty pracować i sądzicie, że ten sposób życia wybawi was od kłopotów.
Ja przeszłam taką drogę i w ten sposób zmieniło się moje zrozumienie -
dziś jest to mój świadomy wybór. To bardzo dziwne - wszak kiedyś pracowałam na trzech etatach a do tego uczelnia. Zawsze byłam samowystarczalna - nigdy nie prosiłam i nie brałam pieniędzy od mężczyzn. Chciałam wyjść do pracy zaraz po urodzeniu dziecka, robić karierę, interesy, być niezależną.
A teraz siedzę w domu. Piorę, gotuję, wychowuję dzieci, daję natchnienie mężowi, zajmuję się rękodziełem. Czy można mnie nazwać trutniem? Mam wątpliwość - przecież pracuję przez 24 godziny na dobę jako mama i jako żona.
I dla mnie jest to najcenniejsza praca na świecie - nie zamienię jej na nic innego.
Moja droga do tego zrozumienia nie była prosta i lekka. Ale dziś gdy jestem gospodynią domową, która wykonuje ukochaną pracę, która
"siedzi komuś na plecach" i jest dodatkiem do męża. Jestem bardzo szczęśliwa.
Nie było tego szczęścia gdy pracowałam na trzech etatach i dbałam sama o swoją samowystarczalność. Nie było go także gdy mój 1,5 roczny synek był z nianią a ja pracowałam od rana do nocy. Nie było go wtedy gdy moje pensje stanowiły lwią część naszego domowego budżetu. W żadnym z tych momentów nie czułam się szczęśliwa i zrealizowana.
Dopiero dziś mając status kury domowej jestem prawdziwie szczęśliwa - czego i wam wszystkim życzę z całej duszy!
Olga Waliajewa
źródło:
http://pravotnosheniya.info/Domohozyayki-ogranichennie-i-neschastnie-durochki-2181.html
